KRUMME HUNDE - Dat sall mi doch verlangen....
Een poor Johr is all her, as siek dat in Hamborg - Mundsborg so afspeelt het:
Een junge Kerl ut dat neege Ratzborg (nennt wi em mool Neithard) maakt sik mit sien Auto op den Weg na Hamborg, wo he to’n Klavierünnerricht hen mutt, nipp un nau seggt in den Hofweg in Hamborg - Mundsborg. He wer all een beten to laat und haut voll op dat Gaspedal, dat ok noch, as he schon lang meernmang in de Stadt weer.
Een anner junge Kerl ut Hamborg-Altona (nennt wi em mool Rüdiger) mutt siek dormals as Student dat Geld för den Ünnerhalt sülvigst verdeenen, un he deit dann tosaamen mit sien Fründ (wie nennt em hier mool Axel) dormit, dat se beed för een Teppichversandhuus in de Stadt un de neegere Umgebung de bestellten Teppiche utföhrn deen. De beiden harrn awers den Daag erst mal mit een lütten Umtrunk in een Kneipe anfungen, as sik dat för Studenten geziemt, und se weern dorüm ook een beten laat und de Fahrer Rüdiger (de anner sleep op de Bifohrersied sien lütten Rausch ut) haut dorüm vull op dat Gaspedal, ook egal, af se sik meernmang all lang in de Stadt wedderfunn.
Nu lenkt de erste Fohrer sien Ford-Granada in Brassfohrt ut ne lütte Sidenstraat rin in den Hofweg und dorbie – wi weet ja all, he weer to laat - sneed he de Krüzung un keem vull op de linke Sied von de Straat. In sülvigen Moment stüert de Fahrer vun den Teppichhandel ganz foorsch sien Tempo-Matador ook ut den Hofweg in de nämlige lütte Sidenstraat un – wi weet all, he weer laat – snied dorbi de Krüzung af und keem full op de linke Sied vun de Straat. Bremsen jiepen zum Gotterbarmen, gellendes Tröten von beed Fohrtüüg snied döör de Luft und nich mal 2 Zentimeter vuneinander entfernt keem beed eer Waagensnut to‘n Stahn. De Fahrers allbeed, verdori noch mool, fuchtig un bös argerlig – jeder föhlt siek ja im Recht – jumpen rut ut de Autos, leepen opnander tau – und erkennt sik dann erst – as Bröder.
Doch mit de Tied harrn siek een Barg Niescheerige an den Stratenrand anfunden, un keeken,wat jetzt woll passeeren sall. Ohne siek aftosnacken, - se kennt siek ja to Genüge vun de ganze Kinnertied – speelt nu de beeden Bröder een fantastische Komödie vör all de Lüüd und schrien sik an und beschuldigt siek luuthals und maaken Drohfuchteleien un Geschrieg, als op se siek dotslaagen wulln, un se worn immer bekloppter und de Lüüd kreegen bi lütten nu doch bang, wat da woll noch Gruliches passeern sall.
Damals föhr noch die Elektrische döör den Hofweg, de mutt genau so stoppen, as all de annern Autos, de nich vörbikaamen kunnt, denn beed Fohrtüüg stunn mitten quer in Weg! Passeeren weer nich möögli! Nu keem ook vun de Gegensied ne tweite Tram an, und bi lütten woor dat recht interessant för all de jiggeligen Tokiekers. Uns beed Kontrahenten deen so, as markt se vun nix wat und brüllt wedder so lut as se kunn und manch häßlich Schimpwöör, wovon Esel, Idiot, geistiges Windei und so noch de harmlosesten weern, flögt döör de Luft. Un dann gung dat immer leeger tau. De twee Elektrischen bimmelt und bimmelt, anner Autos hupen tohop, un een vun de Zuschauers mutt woll na de Polizei ropen harrn, dann vun wieden hörste plötzlich dat Tatütata vun son damols noch grönen Waag nams „Peterwaag“ mit de Uddels. (Uddel, mußt du weeten, dat is de fachgerechte Betekning für de Hamburger Polizisten ).
Inzwischen weer awers Axel opwacht, keekt sich interessiert de Sachlaag an, keem to de beiden Kontrahenten un seggt ruhig: „Mi döcht, wart Tied, dat wi wegkummt, de Uddel sünd forts door!“ De Bröder flüstert siek noch to: „Klock veer bi Olga, alln‘s klaar?“, und steeg dann beed in ehr Autos und bruust weg (Olga, dat is ne lütte Kneipe in de Neegte vun de Musikhalle, wo se siek schon mal öfters dreepen haarn, man bloot dorüm, weil dat Bier dor billiger as sunstwo weer. Und weil man anschreewen kunn, wenn dat Bargeld utgung weer. Un dat weer dat de meiste Tied!
Und door reep dann noch een ehrenwerter Hamburger Hanseat vun de Straatenkant de beed achterher: „Ihr seid zwei ganz krumme Hunde!“
Krumme Hunde! Nun, wie weet ja, Gott schriewt ok op krumme Linien gerade: Un na olle dithmarscher Tradischion stimmt dat denn ok hier wedder mool: „Den eenen so, den annern so“: De Rüdiger weer ja mehr as dörtig Johr in dem leewen Gott sien Karkendeenst, tauletzt as Paster in Hamborg - Tonndörp. De Neithard weer fast veerdig Jahr in den leewen Gott sien Deenst as Domorganist ann Ratzborger Dom. Mi döcht, da sall mi doch verlangen, de beeden krumme Hunnen weern nicht de schlechtesten Verpedder vunn leewen Gott op sien Eerd.
(Neithard Bethke)